1/43 #01015 Reeves Octoauto (USA, 1911)

Vier assen, acht wielen – een flop

De slechte toestand van de wegen in de Verenigde Staten in het begin van de 20^e eeuw leidden er toe dat Milton Othello Reeves ging nadenken over de mogelijkheid automobilisten een zo aangenaam en comfortabel mogelijke rit te bezorgen.

In 1910 kocht hij een chique sedan van het Amerikaanse merk Overland en paste daarop zijn idee ter verhoging van het rijcomfort toe – hij verdubbelde het aantal assen. Zowel aan de voor- als aan de achterzijde monteerde hij een extra as, waardoor de voor de rest standaard gebleven luxe auto tot zo’n acht meter lengte uitgroeide. Met deze dubbelas-constructie meende Reeves de nadelige gevolgen van de oneffenheden in het wegdek aanzienlijk beter te kunnen afvlakken. De achteras werd bovendien bewegend uitgevoerd. Daarmee paste Reeves in de automobielbouw het idee van George Pullman toe, die met hetzelfde doel voor ogen al in 1867 het slaaprijtuig bij de spoorwegen introduceerde.

Om het overmatig lange gevaarte te kunnen besturen, maakte Reeves de twee voorassen en één achteras stuurbaar – de voorste had de grootste wieluitslag, de tweede vooras een iets geringere en de derde as stuurde tegen. Daarmee kon de auto in feite om zijn eigen midden draaien. Het systeem leek in de praktijk te werken en toen de autopionier met zijn auto op een 3.000 mijl lange promotie-tour ging toonde de pers zich met name voor wat betreft het comfort van de ongewone wagen zeer aangenaam verrast. Verwijzend naar het aantal wielen bood de uitvinder zijn voertuig onder de naam ‘OctoAuto’ aan.

Maar uiteindelijk verkocht Reeves geen enkel exemplaar, want met een prijs van U.S. $ 3.200 was de auto veel te duur.

Eind 1968 werd besloten dat de nieuwe motor voorlopig eerst in een kleine sportwagen getest zou worden. Het project kreeg de afkorting C 101 mee. Voor de aandrijving koos men een drieschijfs Wankelmotor met telkens een volume van 600 cc en een vermogen van 280 pk. Voor de eerste proefrit reisde het team uit Stuttgart op 15 juli 1969 naar de Hockenheimring. Waarschijnlijk stond het op die dag al vast dat met deze proefrit de eerste stap werd gezet naar openbaarheid van de tot dan toe geheimgehouden ontwikkelingen. Hoe kan anders verklaard worden dat juist op die dag een beroepsfotograaf van ‘Leica-Studio Wörner” bij het circuit opdook die prachtige foto’s van het nieuwe prototype nam?